Uit het leven gegrepen

Als mama van een gezellige kroost ervaar ik elke dag voor welke uitdagingen het ouderschap je kan plaatsen. Elk kind heeft zijn eigen-aardige manier om zijn behoeftes en emoties kenbaar te maken. De ene al wat expressiever dan de andere. Doch is de ene manier niet beter dan de andere. Het is afhankelijk van de context of een bepaalde stijl als helpend wordt ervaren of niet.

Wat ik doorheen de kinderjaren vooral gezien heb, is dat de manier waarop volwassenen in de omgeving reageren op het gedrag van de kinderen vaak het grootste verdriet en het diepste gevoel van onbegrip veroorzaken. Het is dan ontzettend van belang dat ze thuis erkenning krijgen voor wie ze zijn en op waardering kunnen rekenen, zodat het gevoel van miskenning zich niet vastzet in een lage zelf-waardering.

Dit vangnet thuis zorgt ervoor dat ze hun eigen-wijsheid verder kunnen ontwikkelen en hun aanpak doorheen de jaren zelf kunnen bijsturen. Dat ze minder snel van hun stuk zijn door vooroordelen, dat ze dichter bij zichzelf durven blijven en toch ook empatisch zijn in contact met anderen.

Kijk vanuit je hart door de ogen van een kind, dan zie je heel andere dingen.

Ontelbare keren heb ik ervoor gepleit om door de ogen van de kinderen te kijken, omdat hun gedrag altijd logisch is en steeds een uiting is van een bepaalde behoefte of een vraag om gezien te worden. Het zijn de volwassenen die doorheen het ‘onbegrijpbare gedrag’ van een kind heen kijken; die écht en authentiek moeite doen om het kind te zien en zijn drijfveren te begrijpen, die door de kinderen zelf op handen worden gedragen. Kinderen voelen zich dan au-sérieuse genomen en gelijkwaardig behandeld, als een volwaardig mens met een eigen mening die meetelt, ongeacht hun leeftijd.

Willen we dit niet allemaal?